“Ησαΐα χόρευε” κι ύστερα… τι;

Ερωτευόμαστε και ονειρευόμαστε. Ελπίζουμε και προσδοκάμε. Η καρδιά μας χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Μήπως ήρθε η στιγμή να ζήσουμε αυτό που νομίζαμε ακατόρθωτο και προνόμιο μόνο του κινηματογράφου; Μήπως ο αγαπημένος μας είναι αυτός που θα γίνει ο σύντροφός μας για πάντα;

Και αποφασίζουμε τελικά ότι όλα όσα ζούμε είναι αληθινά. Ότι ο έρωτας όντως σημάδεψε με το τόξο του σωστά και ότι δεν απομένει παρά το “Ησαΐα χόρευε” και το “έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν”.

Και ο καιρός περνάει και… “έζησαν αυτοί καλά”; Παντρεύτηκε αυτός ο μεγάλος, αρχικός έρωτας με την αγάπη; Βρήκε η αγάπη τρόπο να δυναμώσει μέσα από την καθημερινότητα και τις απαιτήσεις της κοινής ζωής;

Δεν αρκεί μόνο ο έντονος έρωτας ούτε ο πόθος, ούτε η αρχική έλξη. Δεν αρκούν τα συναισθήματα αγάπης, όσο δυνατά κι αν είναι, για να λειτουργήσει μια συμβίωση. Η αγάπη είναι σημαντική, όμως δεν είναι η πανάκεια, η λύση για κάθε απαίτηση της ζωής, ο αλάνθαστος οδηγός για κάθε καθημερινή επιλογή.

Συχνά συναντάμε συντρόφους να βρίσκονται κάποια στιγμή απορημένοι, πικραμένοι και απογοητευμένοι μπροστά στα συντρίμμια ενός έρωτα που μαράζωσε και μιας αγάπης που ψυχορραγεί. Τι έφταιξε αλήθεια;

Είναι εύκολο να παρατήσει κανείς το καράβι στην πρώτη τρικυμία. Είναι δύσκολο να μείνεις, να συνεργαστείς με το σύντροφό σου και να παλέψετε μαζί.

Είναι δυνατόν να παραμείνει ο έρωτας στο γάμο.

Είναι δυνατόν να ζήσει η αγάπη και να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα ακόμη περισσότερο.

Είναι δυνατή η ευτυχία σε ένα ζευγάρι, όταν ξέρει πώς να διαχειρίζεται τη ζωή του.

Υπάρχουν λοιπόν και ευτυχισμένα ζευγάρια!