Ο Ρίνγκο, ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος, σκοτώνει τις ώρες του στο κρασοπουλειό της κυρίας Πακίτα, απογοητευμένος που η φτώχεια των γονιών του τον αναγκάζει να σταματήσει τα μαθήματα του πιάνου και να παραιτηθεί από το όνειρό του να γίνει διάσημος πιανίστας. Καθισμένος στο αγαπημένο του τραπέζι δίπλα στο παράθυρο, γίνεται ακούσιος μάρτυρας του απελπισμένου έρωτα της αφελούς κυρίας Μιρ, μιας μεσόκοπης και τροφαντής θεραπεύτριας, για τον κύριο Αλόνσο, έναν ευπαρουσίαστο κουτσό πενηντάρη, αλλά και όσων συμβαίνουν στη συνοικία της Γράσια, στη μεταπολεμική Βαρκελόνη, υπό την απειλητική σκιά της δικτατορίας του Φράνκο. Μέσα από τα μάτια του Ρίνγκο, που ακούει, διαβάζει και τελικά θα αρχίσει να συγγράφει, θα φωτιστεί ολόκληρη η ζωή μιας γενιάς που έθρεψε τα όνειρά της στα συνοικιακά σινεμά και στους δρόμους μιας πόλης όπου το μέλλον έμοιαζε αδιανόητο. «Με την Καλλιγραφία των ονείρων, ο Μαρσέ έγραψε ταυτόχρονα το βιβλίο μιας πόλης και μιας εποχής, την Ανθρώπινη κωμωδία του, και το βιβλίο ενός εφήβου, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις απογοητεύσεις, τις χαμένες ψευδαισθήσεις». Ρόσα Μοντέρο, Babelia, El Paίs «Όταν ένας αριστοτέχνης της αφήγησης σαν τον Χουάν Μαρσέ γράφει με τέτοια εσωτερική απόλαυση, το αποτέλεσμα είναι αληθινή γιορτή». Marianne Payot, L' Express «Όλα τα πρόσωπα εδώ έχουν σάρκα και οστά. Σαν αυτό που επινοείται να έχει μεγαλύτερη αλήθεια από την πραγματικότητα». Le Monde des Livres «Ένα βιβλίο για διφορούμενες αλήθειες, οιωνούς και σημάδια, μυστικά και τραυματικές σχέσεις». La Vanguardia

Η πολυτάραχη και έντονη ατμόσφαιρα που αλλάζει την καθημερινότητα και ξεσηκώνει τη Βιγκάτα θυμίζει πανηγύρι ή λούνα παρκ. Στην πόλη πραγματοποιούνται τα γυρίσματα μιας σειράς για τη σουηδική τηλεόραση. Για ν’ αλλάξει το αστικό τοπίο και τα κτίρια να μοιάζουν μ’ εκείνα της δεκαετίας του ’50, οι τεχνικοί συγκέντρωσαν πληροφορίες και στοιχεία από ερασιτεχνικά φιλμ που είχαν γυριστεί σε διάφορα σημεία της πόλης. Στο κινηματογραφικό μασκάρεμα εμπλέκεται ακόμη και το αστυνομικό τμήμα, διακινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί εξαιτίας μιας πινακίδας που το παρουσιάζει σαν «Αίθουσα χορού». Μέσα από σκονισμένους φακέλους προκύπτουν κατά τη διάρκεια της αναζήτησης των παλιών φιλμ, που αποτύπωναν εκείνη την εποχή, έξι χρονολογημένα φιλμάκια που επί έξι χρόνια, την ίδια πάντα ώρα, την ίδια μέρα και τον ίδιο μήνα, κινηματογραφούν με εμμονή τη θαμπή λευκότητα ενός τοίχου. Ο Μονταλμπάνο καλείται ν’ αναγνώσει σ’ εκείνο το κενό, λευκό πλαίσιο την πλοκή, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εμφανίζεται και χάνεται: οδυνηρά εσωστρεφές και αινιγματικό, ίσως αβάσταχτο. Με διαφορετικό τρόπο προχωρά διστακτικά η παράλληλη έρευνα, που αφορά ένα επεισόδιο εκφοβισμού στο οποίο περιπλέκεται μυστηριωδώς μια ένοπλη εισβολή σε σχολείο. Ο Μονταλμπάνο αναγκάζεται ν’ αναμετρηθεί για τα καλά με το φωτεινό και έξυπνο μυαλό εφήβων που έχουν σχέσεις μόνο μέσα από το skype και που με τη ζωντάνια και την ορμητικότητά τους, σαν νέοι Αργοναύτες, εμπιστεύονται την εύθραυστη τρυφερότητά τους στην περιπέτεια του διαδικτύου.