Ξάπλωσα ανάσκελα και κοιτούσα τις σκιές στο ταβάνι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και πού θα συµβεί η στραβή: φοβόµουν την Οκλαχόµα αλλά πριν από λίγα χρόνια, το 2007 ή το 2008, στο Ντιτρόιτ, είχε δολοφονηθεί ένας κοµµωτής που γνώριζα· επρόκειτο για έγκληµα µίσους αλλά δεν συνελήφθη κανείς· η υπόθεση µπήκε στο αρχείο. Και τον περασµένο Απρίλιο βρέθηκε δολοφονηµένη η Κόκο – όταν είσαι µαύρος, τραβέλι, πουτάνα και τζάνκι, όλα µαζί και ταυτοχρόνως, πας φιρί φιρί να γίνεις σφαχτό· κι η αστυνοµία κάνει την πάπια. Δεν είχα ακούσει για εγκλήµατα εναντίον ανθρώπων σαν εµένα στην Οκλαχόµα, αλλά ήµουν σίγουρος ότι είχαν γίνει. Η σκέψη µε κράτησε ξάγρυπνο. Άκουγα τον Μπραντ να ξεβιδώνει το τεχνητό πόδι, να κάνει µπάνιο και να ξαπλώνει στο διπλανό κρεβάτι µ’ έναν αναστεναγµό· στο µισοσκόταδο τον είδα να σκεπάζεται µε το πάπλωµα της µάνας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η εικόνα µού έφερε δάκρυα στα µάτια. Αναρωτήθηκα αν ο Μπραντ ονειρευόταν να ξυπνήσει µε ολόκληρο το πόδι του, ακέραιος. Δεν κλαίω στις περιστάσεις όπου κλαίνε οι άνδρες – κλαίω σε όλες τις περιστάσεις.