Το πικρό ποτήρι: Ο Καποδίστριας, η Ρωξάνδρα και η Ελλάδα
Η διαδρομή του Ιωάννη Καποδίστρια προς τη δόξα και τον θάνατο – από τη γέννησή του στα ενετοκρατούμενα Επτάνησα ως το τραγικό του τέλος στο Ναύπλιο. Η ιστορία του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη, ενός μοναχικού ήρωα, που χάρισε χωρίς δεύτερη σκέψη τον εαυτό του στην Ελλάδα και στέγνωσε ακόμα και την καρδιά του για να ζήσει η πατρίδα του. Το πικρό ποτήρι το ήπιε συνειδητά μέχρι τέλους μόνος του, αφήνοντας «ορφανή» τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε, τη Ρωξάνδρα Στούρτζα.
Ο Ιωάννης, σταυροφόρος της μόρφωσης, γιατρός των φτωχών, κοσμοπολίτης κοσμοκαλόγερος, ταμένος στην πατρίδα του, βάδιζε πάντα οδηγημένος αποκλειστικά και μόνον από τις Αρχές του, με Α κεφαλαίο, όπως εκείνος τις έγραφε. Γι’ αυτό και έπραττε τα «δέοντα» από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι τη στιγμή που ξεψύχησε, δολοφονημένος από χέρι ελληνικό. Η Ρωξάνδρα τον παρακάλεσε να τον συντροφέψει καθώς ανέβαινε τον Γολγοθά του – αλλά οι Αρχές του τον ανάγκασαν να αρνηθεί...
Δυο ερωτευμένοι που δεν ήταν γραφτό να γίνουν ζευγάρι, αλλά σφράγισαν την ιστορία της Ελλάδας
Μπλε λουλούδι. Αναμνήσεις από το 2048
Τριάντα τρεις κορυφαίοι επιστήμης και τέχνης –γυναίκες και άνδρες– στο νησί των κοραλλιών, το πρώτο που θα καταπιεί ο ωκεανός. Αντιδρούν συμβολικά στην κλιματική καταστροφή, στις πανδημίες, στον «πυρηνικό χειμώνα» και στους άλλους κινδύνους της ανθρωπότητας. Κοινή τους ιδιότητα –ίντριγκα με σημασία–, η αφύσικη σύμπτωση: Είναι απόγονοι νόθων τέκνων μεγάλων ανδρών, από τους μακρινούς Άνταμ Σμιθ και Καρλ Μαρξ μέχρι μια σειρά μεγαλοφυΐες και διασημότητες νεότερων χρόνων. Επίκειται η σύνδεσή τους με την πρώτη αποικία στη Σελήνη, ενώ στην ατμόσφαιρα αιωρείται μια ανακάλυψη ισοδύναμη με γεωπολιτικό σοκ. Ξεγύμνωμα ψυχών, έρωτες, κατασκοπία και πλεκτάνες, αλλά κυρίως απαντήσεις στους γρίφους του αιώνα: Ο νέος καπιταλισμός των ρομπότ και της Τεχνητής Νοημοσύνης· το αίνιγμα της Κίνας· ηγεσία και δημιουργική ευφυΐα στον 21ο αιώνα. Διακόσια χρόνια μετά το θρυλικό «1848» –Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, πρώτη και μοναδική πανευρωπαϊκή επανάσταση, Κομμουνιστικό μανιφέστο–, ο νέος καπιταλισμός της Τεχνητής Νοημοσύνης ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό του, τα όρια και τις αντιθέσεις του. Οι ειδυλλιακές όμως μέρες στο εξωτικό νησί θα πάρουν μια δυσάρεστη τροπή, έτσι που να λες: «Έρχεται η Συντέλεια!» Ο συγγραφέας αντιστρέφει τον στίχο του Ελύτη «Πενθώ τα χρόνια που έρχονται / Χωρίς εμάς»· τα ερευνά, τα τραγουδά, ενώ ο αναγνώστης τα ιχνηλατεί μ’ ένα παιχνίδι ρεαλιστικής φαντασίας.
Η απατηλή ζωή των ενηλίκων
Το όµορφο παιδικό πρόσωπο της Τζοβάννα έχει αλλοιωθεί, σιγά σιγά µεταµορφώνεται σε µια άσχηµη, επιθετική έφηβη. Άραγε έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγµατα; Και σε ποιον καθρέφτη πρέπει να κοιταχτεί για να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σωθεί; Μετά την ευτυχισµένη όψη των παιδικών της χρόνων, η Τζοβάννα αναζητά ένα νέο πρόσωπο, ακροβατώντας ανάµεσα σε δύο γειτονιές της Νάπολης στις οποίες κυλά το ίδιο αίµα, δυο γειτονιές που φοβούνται και απεχθάνονται η µία την άλλη: τη Νάπολη ψηλά στον λόφο, που φορά το εκλεπτυσµένο της προσωπείο, και τη Νάπολη χαµηλά, που παριστάνει την αχαλίνωτη, την αγοραία. Η Τζοβάννα παραπαίει από τα ψηλά στα χαµηλά, άλλοτε πέφτοντας µε ορµή κι άλλοτε σκαρφαλώνοντας σιγά σιγά, σαστισµένη µπροστά στο γεγονός πως, είτε πάνω είτε κάτω, η Νάπολη µοιάζει µια πόλη δίχως απαντήσεις, δίχως διαφυγή.
«Η Φερράντε αποδεικνύει για ακόµη µια φορά πως είναι ασυναγώνιστη στο να µας βάζει στο µυαλό ενός κοριτσιού στην εφηβεία, στο να µας κάνει να δούµε πόσο όλα αυτά που µοιάζουν παράλογα ιδωµένα από έξω –οι ψυχικές µεταπτώσεις, οι σιωπές, η ζήλια, οι φόβοι και τα δάκρυα– έχουν λογική και νόηµα». The Times
«Η Φερράντε συλλαµβάνει µε µοναδικό τρόπο όλη αυτή την αβεβαιό-τητα που νιώθουµε όταν, µεγαλώνοντας, αρχίζουµε να βλέπουµε τους γονείς µας και τους ενήλικες γενικά ως τους πραγµατικούς ανθρώπους που είναι, κάθε άλλο παρά τέλειους». AFAR Magazine
«Η Φερράντε είναι µοναδική στο να συνδυά-ζει το βάθος µε τη χαρά της ανάγνωσης». La Stampa
«Για άλλη µια φορά η Φερράντε συνέλαβε όχι µια ιστορία αλλά έναν ολόκληρο κόσµο». Il libraio
«Αυτό το Bildungsroman, όπου η διάψευση των ψευδαισθήσεων είναι το κυρίαρχο µοτίβο της δύσκολης µεταµόρφωσης της Τζοβάννα από παιδί σε ενήλικα, επιτυγχάνει απόλυτα χάρη, πάνω απ’ όλα, στο εξαιρετικό ψυχολογικό βάθος των χαρακτήρων που δηµιουργεί η Φερράντε και στον ρεαλισµό των περιγραφών της». L’ Echo
«Η Απατηλή ζωή των ενηλίκων έχει το µέγεθος της µεγάλης λογοτεχνίας – από τον Μπαλζάκ και τον Σταντάλ µέχρι τον Προυστ. Είναι ένα απαραίτητο βιβλίο, που δείχνει πως οι σηµερινές γυναίκες µπορούν να είναι “αληθινές, δύσκολες, συµπονετικές”, εκεί που η Λίλα και η Έλενα, εγκλωβισµένες στα στενά περιθώρια του εικοστού αιώνα, δεν µπορούσαν, ή µπορούσαν σε πολύ µικρό βαθµό». Il Manifesto
«Η Έλενα Φερράντε µάς ξαναφέρνει στον κόσµο της που, από βιβλίο σε βιβλίο, έγινε και δικός µας. Η Νάπολη είναι εκεί από την αρχή, καθώς και, πράγµα που είναι πιο σηµαντικό, αυτός ο άρρηκτος, πολυσύνθετος, οδυνηρός δεσµός των παιδιών µε τους γονείς τους». La Repubblica
«Η ανάγνωση ενός βιβλίου της Φερράντε είναι σαν την επιστροφή στο σπίτι, σ’ αυτές τις ευτυχισµένες στιγµές των παιδικών χρόνων –ίσως φανταστικές– όταν ζητούσαµε από τους γονείς να µας διαβάσουν ξανά και ξανά την ίδια ιστορία πριν κοιµηθούµε. Από τις πρώτες αράδες η Απατηλή ζωή των ενηλίκων µας αγκαλιάζει και µας κρατάει µε τον ίδιο τρόπο». Vanity Fair
Ο βασιλιάς της
«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» µου ’χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.
«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»
Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια.
Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου.
«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου.
Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;
Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.
Κανονικοί άνθρωποι
Βραβείο Μυθιστορήματος Costa
Irish Book Awards: Bραβείο Mυθιστορήματος
Καλύτερο βιβλίο της χρονιάς: The New York Times, The New York Times Book Review, Time, The Washington Post, Vogue, Esquire, Glamour, Elle, Marie Claire, Vox, NPR, The Paris Review, O: The Oprah Magazine
«Ήθελε απλώς να είναι κανονικός άνθρωπος, να κρύβει ό,τι από τον εαυτό του του φαινόταν ντροπιαστικό και μπερδεμένο».
Ο Κόννελ και η Μαριάν είναι συμμαθητές και μεγαλώνουν στην ίδια μικρή πόλη στην Ιρλανδία, οι ομοιότητές τους όμως τελειώνουν εδώ. Η Μαριάν μένει με την οικογένειά της σε μια έπαυλη, ενώ η μητέρα του Κόννελ είναι η καθαρίστριά τους.
O Κόννελ είναι δημοφιλής και τον συμπαθούν όλοι στο σχολείο, η Μαριάν δεν έχει φίλους. Μια μέρα όμως, ξεκινούν οι δυο τους μια αμήχανη κουβέντα και η ζωή τους αλλάζει.
Έναν χρόνο αργότερα είναι φοιτητές στο Δουβλίνο. Η Μαριάν έχει γίνει κοινωνική, σε αντίθεση με τον Κόννελ που, ντροπαλός τώρα και ανασφαλής, μάλλον δεν απολαμβάνει τη φοιτητική ζωή. Δοκιμάζουν κι οι δυο ερωτικές εμπειρίες, αλλά, αδύναμοι να αντισταθούν, επιστρέφουν διαρκώς ο ένας στον άλλο. Ώσπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν για να σώσουν τον άλλο.
Κανονικοί άνθρωποι. Μια ιστορία για δύο ανθρώπους –σαγηνευτικούς και περίπλοκους? οι οποίοι προσπαθούν να μείνουν χώρια, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Μια ιστορία για το πώς μας διαμορφώνουν τα τραύματά μας και πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Και που αποκαλύπτει, με σπαρακτική τρυφερότητα, πώς μας εξουσιάζει ο έρωτας και πώς, όσο κι αν πληγώνουμε και πληγωνόμαστε, πάντα επιθυμούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία του 21ου αιώνα. Guardian Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της δεκαετίας. Entertainment Weekly
Mυθιστόρημα που διαβάζεται υποχρεωτικά απνευστί. The Washington Post
Η Ρούνεϋ είναι η πρώτη σπουδαία μυθιστοριογράφος της γενιάς των Millennials χάρη στις ιστορίες αγάπης της στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού. The New Yorker
Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα για τη δύναμη που έχουν οι σχέσεις να μας μεταμορφώνουν. People
Δικαίως οι «Κανονικοί άνθρωποι» της Σάλλυ Ρούνεϋ συζητήθηκαν πολύ. Η συγγραφέας διερευνά με πνευματώδη τρόπο και έμφαση στις αποχρώσεις τη δυναμική των κοινωνικών τάξεων και τη νεανική αγάπη. The Wall Street Journal
Σαν σχεδιάστρια υψηλής ραπτικής με τεράστια αυτοπεποίθηση, η Ρούνεϋ κόβει και ράβει τις λέξεις σε τέλειο σχήμα... Γράφει για ζόρικα κοινότοπα πράγματα (sms, μέιλ, σεξ) με μια εξοικείωση που κανείς άλλος δεν έχει. The Paris Review
Αστείο και οξυδερκές, συνδυάζει αριστοτεχνικά την κοινωνική παρατήρηση με τα έντονα αισθήματα. Η Ρούνεϋ είναι δεξιοτέχνις του είδους των ανέκφραστων Millennials, που μπορούν να συμπυκνώσουν μια ολόκληρη ζωή, ή μια προσωπικότητα, σε μία ή δύο φράσεις. Harper’s Magazine
Αριστοτεχνικά γραμμένο μυθιστόρημα. Η ποιότητα της γραφής της Ρούνεϋ, ιδίως στις ψυχολογικά σφυρηλατημένες σεξουαλικές σκηνές, είναι αδύνατον να υποτιμηθεί, καθώς με εξαίσιο τρόπο ανοίγει ένα παράθυρο στον αληθινό εαυτό των πρωταγωνιστών της. Bookpage
Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ
30 Ιουλίου του 1994. Η Όρφια, µια µικρή πόλη στην επαρχία Χάµπτονς της πολιτείας της Νέας Υόρκης, αναστατώνεται από ένα τραγικό γεγονός: ο δήµαρχος της πόλης και η οικογένειά του δολοφονούνται µέσα στο ίδιο τους το σπίτι, καθώς και µια γυναίκα που περνούσε τυχαία από εκεί, αυτόπτης µάρτυρας του εγκλήµατος. Την έρευνα της Πολιτειακής Αστυνοµίας αναλαµβάνουν δυο νέοι αστυνοµικοί, ο Τζέσσι Ρόζενµπεργκ και ο Ντέρεκ Σκοτ. Φιλόδοξοι κι επίµονοι, ακολουθώντας αδιάσειστα στοιχεία, βρίσκουν τον ένοχο, λαµβάνουν επαίνους και παράσηµα – όµως έχουν ενοχοποιήσει τον λάθος άνθρωπο. Είκοσι χρόνια αργότερα, στις αρχές του καλοκαιριού του 2014, η δηµοσιογράφος Στέφανι Μέιλερ αποκαλύπτει στον Τζέσσι πως ο δράστης ήταν άλλος. Στη συνέχεια τα ίχνη της χάνονται υπό µυστηριώδεις συνθήκες. Τι απέγινε η Στέφανι Μέιλερ; Τι είχε ανακαλύψει; Και, κυρίως, τι συνέβη στ’ αλήθεια το µοιραίο βράδυ της 30ής Ιουλίου του 1994; «Οι αναγνώστες που αγάπησαν την Αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέµπερτ θα απολαύσουν την επιστροφή στο γνώριµο έδαφος... Ο Ντικέρ είναι ο δάσκαλος των ψευδαισθήσεων». περ. Elle «Ο Ζοέλ Ντικέρ επιστρέφει µε ένα βιβλίο που ξεπερνάει και αυτή την Αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέµπερτ». The Bookseller
Η μύτη του Πινόκιο
Η Mύτη του Πινόκιο είναι μια διεστραμμένη ιστορία για μεγάλα παιδιά. Αν δεν ήταν ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος ο Β’, ο Βρετανός πρωθυπουργός σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν και ο αστυνόμος Έβερτ Μπέκστρεμ του Δυτικού Διαμερίσματος της Αστυνομίας της Στοκχόλμης, τα γεγονότα που ακολουθούν δε θα είχαν συμβεί ποτέ. Με άλλα λόγια, η Μύτη του Πινόκιο έχει να κάνει με τα σωρευτικά και αμετάκλητα αποτελέσματα ενεργειών τεσσάρων ανθρώπων στη διάρκεια μιας περιόδου άνω των εκατό χρόνων. Τέσσερις άνθρωποι που δε γνωρίστηκαν ποτέ μεταξύ τους, έχοντας ζήσει τη ζωή τους σε διαφορετικούς κόσμους, και που ο πρώτος από αυτούς δολοφονήθηκε σαράντα χρόνια πριν από τη γέννηση του τελευταίου.
Σε πείσμα των συνθηκών και της κατάστασης στην οποία κατέληξε να βρίσκεται, θα είναι ο αστυνόμος Έβερτ Μπέκστρεμ, ίσως ο πιο ανορθόδοξος Σουηδός επιθεωρητής που έχει υπάρξει, εκείνος που θα γράψει το τέλος αυτής της ιστορίας.
Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό
Τιφλίδα, δεκαετία του 1980. Η Ιρίνα Νόζατζε, κόρη εργάτη σαπωνοποιίας, δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Χρονικά της Σοβιετικής Γεωργίας", περνάει τις μέρες της αντιγράφοντας δελτία για την αγροτική παραγωγή και τα επιστημονικά επιτεύγματα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Τίποτα δεν συμβαίνει. Ύστερα, συμβαίνει κάτι• μια αποτυχημένη αεροπειρατεία: τέσσερις νεαροί Γεωργιανοί αποπειρώνται να αυτομολήσουν στη Δύση• ακολουθεί τραγωδία που παίρνει μεγάλη δημοσιότητα και πανσοβιετικές διαστάσεις. Η Ιρίνα, αποφασίζοντας να ερευνήσει την υπόθεση με καυκασιανό πείσμα, ζει δυο παράλληλες ζωές: μια μέσα στην κρυψίνοια, στην αδιαφορία και στην ασυνεννοησία, και μια άλλη στον κόσμο της φαντασίας και των βιβλίων, από τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ μέχρι το Γαλάζιο πουλί της ευτυχίας. Ως τον σκληρό Απρίλιο του 1989, τα μικρά και μεγάλα γεγονότα της ζωής της (απώλειες, απογοητεύσεις, καθημερινές ανακαλύψεις) και της χώρας ολόκληρης (το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ, οι μεταρρυθμίσεις του Γκορμπατσόφ και ο αντίκτυπός τους, το εθνικιστικό κίνημα στη Γεωργία) γίνονται αιτία να αλλάξει η ιδέα που είχε για τον εαυτό της και για όλα τ’ άλλα.
Το "Λούνα παρκ στο ιερό βουνό" είναι το τρίτο βιβλίο μιας εν εξελίξει τετραλογίας για τη Σοβιετική Ένωση. Στο "Εργοστάσιο των μολυβιών" (2000), η ιστορία αρχίζει πριν από την επανάσταση των μπολσεβίκων και τελειώνει τις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου• στις "Σπάνιες γαίες" (2013), ο κλόουν Πραβιέν Σεργκέγεβιτς Μακάρεφ ζει στη βορειοδυτική Ρωσία στα χρόνια του Στάλιν• σ’ αυτό το τρίτο μυθιστόρημα, ξετυλίγεται η ιστορία της οικογένειας Νόζατζε και οι τελευταίες μέρες της Σοβιετικής Γεωργίας.