Το 1963 εμφανίστηκε το «Ελάχιστο Ημερολόγιο», μια συλλογή αστεϊσμών και λογοτεχνικών παρωδιών που έκτοτε επανεκδίδεται ταχτικά και κοντεύει να συμπληρώσει τριάντα χρόνια ευτυχούς παρουσίας στην αγορά του βιβλίου – και στα κομοδίνα τριών τουλάχιστον γενεών αναγνωστών. Μα σ’ όλο αυτό το διάστημα ο Ουμπέρτο Έκο δεν σταμάτησε να παράγει άλλα «ελάχιστα ημερολόγια», άλλοτε δημοσιεύοντάς τα κι άλλοτε αφήνοντάς τα στην προφορική παράδοση (όπως συνέβη με ορισμένα φιλοσοφικά «τραγούδια της τάβλας»).