Η απατηλή ζωή των ενηλίκων

Το όµορφο παιδικό πρόσωπο της Τζοβάννα έχει αλλοιωθεί, σιγά σιγά µεταµορφώνεται σε µια άσχηµη, επιθετική έφηβη. Άραγε έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγµατα; Και σε ποιον καθρέφτη πρέπει να κοιταχτεί για να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σωθεί; Μετά την ευτυχισµένη όψη των παιδικών της χρόνων, η Τζοβάννα αναζητά ένα νέο πρόσωπο, ακροβατώντας ανάµεσα σε δύο γειτονιές της Νάπολης στις οποίες κυλά το ίδιο αίµα, δυο γειτονιές που φοβούνται και απεχθάνονται η µία την άλλη: τη Νάπολη ψηλά στον λόφο, που φορά το εκλεπτυσµένο της προσωπείο, και τη Νάπολη χαµηλά, που παριστάνει την αχαλίνωτη, την αγοραία. Η Τζοβάννα παραπαίει από τα ψηλά στα χαµηλά, άλλοτε πέφτοντας µε ορµή κι άλλοτε σκαρφαλώνοντας σιγά σιγά, σαστισµένη µπροστά στο γεγονός πως, είτε πάνω είτε κάτω, η Νάπολη µοιάζει µια πόλη δίχως απαντήσεις, δίχως διαφυγή.

«Η Φερράντε αποδεικνύει για ακόµη µια φορά πως είναι ασυναγώνιστη στο να µας βάζει στο µυαλό ενός κοριτσιού στην εφηβεία, στο να µας κάνει να δούµε πόσο όλα αυτά που µοιάζουν παράλογα ιδωµένα από έξω –οι ψυχικές µεταπτώσεις, οι σιωπές, η ζήλια, οι φόβοι και τα δάκρυα– έχουν λογική και νόηµα». The Times

«Η Φερράντε συλλαµβάνει µε µοναδικό τρόπο όλη αυτή την αβεβαιό-τητα που νιώθουµε όταν, µεγαλώνοντας, αρχίζουµε να βλέπουµε τους γονείς µας και τους ενήλικες γενικά ως τους πραγµατικούς ανθρώπους που είναι, κάθε άλλο παρά τέλειους». AFAR Magazine

«Η Φερράντε είναι µοναδική στο να συνδυά-ζει το βάθος µε τη χαρά της ανάγνωσης». La Stampa

«Για άλλη µια φορά η Φερράντε συνέλαβε όχι µια ιστορία αλλά έναν ολόκληρο κόσµο». Il libraio

«Αυτό το Bildungsroman, όπου η διάψευση των ψευδαισθήσεων είναι το κυρίαρχο µοτίβο της δύσκολης µεταµόρφωσης της Τζοβάννα από παιδί σε ενήλικα, επιτυγχάνει απόλυτα χάρη, πάνω απ’ όλα, στο εξαιρετικό ψυχολογικό βάθος των χαρακτήρων που δηµιουργεί η Φερράντε και στον ρεαλισµό των περιγραφών της». L’ Echo

«Η Απατηλή ζωή των ενηλίκων έχει το µέγεθος της µεγάλης λογοτεχνίας – από τον Μπαλζάκ και τον Σταντάλ µέχρι τον Προυστ. Είναι ένα απαραίτητο βιβλίο, που δείχνει πως οι σηµερινές γυναίκες µπορούν να είναι “αληθινές, δύσκολες, συµπονετικές”, εκεί που η Λίλα και η Έλενα, εγκλωβισµένες στα στενά περιθώρια του εικοστού αιώνα, δεν µπορούσαν, ή µπορούσαν σε πολύ µικρό βαθµό». Il Manifesto

«Η Έλενα Φερράντε µάς ξαναφέρνει στον κόσµο της που, από βιβλίο σε βιβλίο, έγινε και δικός µας. Η Νάπολη είναι εκεί από την αρχή, καθώς και, πράγµα που είναι πιο σηµαντικό, αυτός ο άρρηκτος, πολυσύνθετος, οδυνηρός δεσµός των παιδιών µε τους γονείς τους». La Repubblica

«Η ανάγνωση ενός βιβλίου της Φερράντε είναι σαν την επιστροφή στο σπίτι, σ’ αυτές τις ευτυχισµένες στιγµές των παιδικών χρόνων –ίσως φανταστικές– όταν ζητούσαµε από τους γονείς να µας διαβάσουν ξανά και ξανά την ίδια ιστορία πριν κοιµηθούµε. Από τις πρώτες αράδες η Απατηλή ζωή των ενηλίκων µας αγκαλιάζει και µας κρατάει µε τον ίδιο τρόπο». Vanity Fair