Η Απίστευτη Ιστορία Της Πάπισσας Ιωάννας

Ανέμου Ιστορίες ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Είναι σημαντικό για την υγεία μας και τη ζωή μας να γελάμε; Με τι γελάμε; Γιατί γελάμε; Το βιβλίο περιλαμβάνει

«Απήγαγαν την κόρη μας. Ο Ηλίας λέει ότι μόνο εσείς μπορείτε να τη βρείτε». Με αυτά τα λόγια ο Μιχάλης και η Στεφανία Βαρλάμη προσπαθούν να πείσουν την Έλσα Γληνού, την άλλοτε διακεκριμένη ψυχολόγο και στενή συνεργάτιδα του αστυνόμου Ηλία Παππά, να επιστρέψει στην ενεργό δράση και να βοηθήσει στις έρευνες για την ανεύρεση της κόρης τους, Λένας. Η Έλσα, όμως, αρνείται να βγει απ’ τη σκοτεινή άβυσσο στην οποία έχει εδώ και χρόνια βυθιστεί. Θεωρώντας τον εαυτό της υπεύθυνο για τη δολοφονία του συζύγου και της κόρης της, προσπαθεί να ξεχαστεί στο αλκοόλ και δεν θυμίζει πλέον σε τίποτα τη δυναμική γυναίκα που συνέβαλε στην εξιχνίαση αποτρόπαιων εγκλημάτων. Όταν τελικά αποφασίζει, εξαιτίας ενός μοιραίου γεγονότος, να συμμετάσχει στις έρευνες, θα βρεθεί αντιμέτωπη όχι μόνο με τους απαγωγείς αλλά και με το ίδιο της το παρελθόν. Ένα θανάσιμο παιχνίδι ξεκινάει, φέρνοντας στο προσκήνιο καλά κρυμμένα μυστικά, λάθη και πάθη που απειλούν τη ζωή της Λένας, του μικρού κοριτσιού με τα μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά…

Αθήνα, 1982. Η Δάφνη, μια δυναμική αρχιτέκτονας, με αφορμή τη συνάντηση με τον μεγάλο έρωτα των φοιτητικών της χρόνων, θα αναμοχλεύσει αναμνήσεις της ζωής της, για να γυρίσει πολλά χρόνια πίσω και να συναντήσει ανθρώπους που τη σημάδεψαν, πριν κιόλας πάρει την πρώτη της ανάσα. Κεντρική Μακεδονία, αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ένα μωρό, μοναδικό απομεινάρι μιας φλεγόμενης καλύβας του βάλτου, αγωνίζεται να παραμείνει στη ζωή. Δυο αδέρφια, με τα χέρια φυτεμένα στο μνήμα του πατέρα τους, ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση. Λίγα χρόνια μετά, ένα κορίτσι με μαρμαρωμένα πόδια αποχωρίζεται τον πατέρα του, που τον στέλνουν στην εξορία. Παιδιά της ελληνικής Ιστορίας, ξετυλίγουν το κουβάρι του μύθου μέσα στη δίνη της, όταν εκείνη τρυπώνει ύπουλα στις ζωές τους για να τις συγκλονίσει, σε μια παραμυθένια πολιτεία, τα Γιαννιτσά, έναν ζωντανό μπερντέ με τα παλάτια του και τις καλύβες του, κι α

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη. Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στον βυθό της μοναξιάς. Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;