Ο μικρός Νικόλας είναι ένα ευτυχισμένο αγόρι που θέλει να τα καταφέρει όλα. Κινείται με την ίδια διάθεση για συμμετοχή και επιτυχία τόσο στα μαθήματα όσο και στις αταξίες και στις καθημερινές αψιμαχίες με τους συμμαθητές του μέσα ή έξω από το σχολείο. Στη συνείδηση του αναγνώστη προσλαμβάνεται η εικόνα ενός μαθητή έξυπνου, εργατικού, δυναμικού, αλλά και φλύαρου στην τάξη. Έτοιμος να υπερασπίσει τον εαυτό του και τους άλλους με γενναιότητα, αλλά και έτοιμος να βάλει τα κλάματα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Είναι μέσα σε όλα, σχολιάζει τα πάντα, είναι περίεργος για όλα εκτός από τα κορίτσια για τα οποία έχει μια αθώα ματιά.
Mαζί του κινούνται κι αναπνέουν οι φίλοι του με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στους ήρωες του διασημότερου έργου του Γκοσινί που θα ακολουθήσει (Αστερίξ και Οβελίξ, 1959). Δίπλα στον μικρό Νικόλα στο ίδιο θρανίο κάθεται ο Αλσέστ, ο χοντρός της παρέας, ίσως και μια πρώτη σύλληψη του Οβελίξ. Καταβροχθίζει με την ίδια ευκολία και ταχύτητα τα σάντουιτς και τα κρουασάν με σοκολάτα, όπως ο Οβελίξ τα ψητά γουρουνάκια. Πίσω του ο Εντ, που μοιράζει δεξιά κι αριστερά φάπες με τον τρόπο που ο Οβελίξ αποδεκατίζει τους Ρωμαίους. Μπροστά του είναι ο Ανιάν, το χαϊδεμένο της δασκάλας κι ο πρώτος μαθητής, που θέλει να λέει το μάθημα και να απαντάει πρώτος σε όλες τις ερωτήσεις της δασκάλας, αλλά ποτέ δεν προλαβαίνει, όπως δεν προλαβαίνει και ο Κακοφωνίξ (Αστερίξ και Οβελίξ), όταν θέλει να τραγουδήσει. Ο Ανιάν, δεν είναι φίλος αλλά είναι ο πρώτος μαθητής στην τάξη, ο Μεξάν απαιτεί σεβασμό, γιατί είναι ο πιο ψηλός. Υπάρχει ακόμα κι ο Ζοφρουά, που “…έχει ένα πολύ πλούσιο μπαμπά και του αγοράζει ότι θέλει…”. Και ο Κλοτέρ, ο τελευταίος μαθητής στην τάξη, ο πιο κωμικός χαρακτήρας των ιστοριών, που θυμίζει έντονα κάτι από τους αδελφούς Ντάλτον.
