Όλα τα ποιήματα Μαρία Πολυδούρη
(…) Η Μαρία Πολυδούρη έπαιξε με το θάνατο. Τον συναντούσε σχεδόν σε κάθε στίχο, σε κάθε στροφή… Πάντα κατόρθωνε να τον ξεπερνά.
Της άρεσε να λυπάται…
Της άρεσε όμως και να αγαπά.
Γράφει στο ημερολόγιό της:
«Τι ειρωνεία! Να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι
που δεν τη γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι
που νιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται σε κάθε πόντο της…».
Και λίγες μέρες αργότερα:
«Μου εδόθη η ευκαιρία σήμερα να εκφράσω έτσι με ζωντανά λόγια τη μυστική αγάπη που φωλιάζει μέσα μου…».
Στα στήθια της μαζί με τη αγάπη φώλιαζε κι ο θάνατος… Η φυματίωση σημάδεψε τα χρόνια της νιότης, της ξενοιασιάς, του έρωτα. Μαράζωνε και το ήξερε. Αποπειράθηκε να ξεχάσει και να γλιτώσει με τη φυγή. Στο Παρίσι σφράγισε το εισιτήριο του θανάτου. Το είπε στην αδελφή της μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα. Αντίθετα με την Πολυδούρη, ο Καρυωτάκης είχε στο νου το θάνατο, και αυτό το επιβεβαίωσε η αυτοκτονία. Όπως στο νου του στροβιλιζόταν και ο ανικανοποίητος έρωτας με την Καλαματιανή ποιήτρια. Και οι δυό τους αποτύπωσαν το πάθος και τον πόθο στη ποίησή τους. (…)
(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Vestibulum curae torquent diam diam commodo parturient penatibus nunc dui adipiscing convallis bulum parturient suspendisse parturient a.Parturient in parturient scelerisque nibh lectus quam a natoque adipiscing a vestibulum hendrerit et pharetra fames nunc natoque dui.
