Διηγήματα (Πολυλάς) Η Πεζογραφική Μας Παράδοση 17 2Η Έκδοση

Μια αληθινή ιστορία

Ελεύθερος! Ύστερα από τρία χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρείο. Η τιμωρία της γυναίκας του για την υπεξαίρεση της περιουσίας της, την προδοσία του. Με την καρδιά γεμάτη μίσος, απογυμνωμένος από καθετί που είχε με αγώνες κερδίσει –καριέρα, υπόληψη, όνομα–, σκοπός του πια είναι να την πληγώσει και μαζί όσους τη βοήθησαν να τον εξευτελίσει. Απομονωμένος στο πατρικό του στο χωριό, ζει με αυτόν τον στόχο στη ψυχή. Αθώοι άνθρωποι, φίλοι της Μαριλένας Νέβα, πληρώνουν ακριβά την εμμονή του, μέχρι να φτάσει η ώρα για τη δική της σκληρή τιμωρία. Και ξαφνικά, στην ερημιά της ζωής του Αντώνη Γαβριελάτου εισβάλλει δυναμικά και επιβάλλει την παρουσία της μια γυναίκα? η δική της ιστορία θα του δείξει τις πληγές της εξαπάτησης από την πλευρά του θύματος. Τις πληγές που ο ίδιος προκάλεσε στη Μαριλένα. Όμως αυτός είχε ήδη ετοιμάσει την τιμωρία της! Εξήντα βήματα τον χωρίζουν από την εκδίκησή του. Τρία χρόνια εξευτελισμού και ταπείνωσης, μίσος που σιγότρωγε την ψυχή του, θα βρει ρωγμή να τα διαπεράσει η αληθινή αγάπη, που χωρίς να το καταλάβει τρύπωσε στην καρδιά του; Ή θα καλύψει αυτά τα εξήντα βήματα; Και με ποιο κόστος;

Σπυριδούλα Συγγρού: νέα, όμορφη, ορφανή στους πέντε δρόμους, φοιτήτρια της Νομικής, πρώην βουλιμική, αγωνίστρια, παλεύει με νύχια και με δόντια, για να τα βγάλει πέρα με τις δυσκολίες της ζωής. Παράλληλα ψάχνει να βρει έναν δυνατό έρωτα. "Πόσο κλισέ!" όπως θα έλεγε και η ίδια. Βλαδίμηρος Ζαχάροφ-Ευγενικός: νέος, κούκλος, πλούσιος, καλομαθημένος, κοσμικός, υπερόπτης, γυναικάς, αρραβωνιασμένος με την τέλεια γυναίκα, δεν ψάχνει να βρει τίποτα, γιατί τα έχει χορτάσει όλα και πλήττει με τα πάντα. Το μόνο που τον απασχολεί είναι τα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει στην εταιρεία του, τα οποία πιστεύει πως με τον επικείμενο γάμο του θα τακτοποιηθούν. Ο Βλαδίμηρος και η Σπυριδούλα, δυο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, γνωρίζονται ένα βράδυ σε κάποιο μπαρ και μαγνητίζονται ο ένας απ’ τον άλλο. Η σπίθα της έλξης που ανάβει ανάμεσά τους είναι ακαταμάχητη, όμως η πρώτη τους γνωριμία ολοκληρώνεται επεισοδιακά κι εκείνη εξαφανίζεται. Ο Βλαδίμηρος την ψάχνει, η Σπυριδούλα τον σκέφτεται, αλλά η ιστορία τους δείχνει να έχει τελειώσει πριν καν ξεκινήσει. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια για αυτούς... Μια τρυφερή ιστορία αγάπης για έναν σύγχρονο πρίγκιπα του παραμυθιού, που ερωτεύεται μια φτωχή "Σταχτοπούτα". Ένα ροζ στόρι διανθισμένο με χιούμορ και πινελιές αισιοδοξίας.

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη. Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στον βυθό της μοναξιάς. Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;

Τοπίο αγνώριστο πια η παιδική μου ηλικία με τη φημισμένη ταβέρνα του Ατρέμου και τα θρυλικά Πουτανάδικα να δεσπόζουν πάνω απ’ την παλιά γειτονιά με τα διάσπαρτα σπίτια και τους χωματόδρομους. Ο χρόνος τα πήρε όλα μαζί του κι άφησε μόνο αναμνήσεις: Το μυστήριο της Καΐρας, την ανεκδιήγητη οργάνωση του Μπούλη που θα ανέτρεπε τη Χούντα, τη μορφή του παππού, μυθική, τρυφερή, οικεία. Τόσα χρόνια στρίβω τη γωνία και νομίζω κάθε φορά πως θα ξαναδώ την αλάνα όπου παίζαμε παιδιά κι όχι τις πολυκατοικίες, στα θεμέλια των οποίων αναπαύεται η δόξα των ποδοσφαιρικών αγώνων της Πάνω και Κάτω Γειτονιάς... Ένα οδοιπορικό της μνήμης στην εποχή που νομίζαμε πως θα αλλάζαμε τον κόσμο.