Ερωτόκριτος

Αόρατο Νήμα ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Εράν: να ερωτεύεσαι, να αγαπάς. 766 μ.Χ. Η Λυγινή και ο Υάκινθος σύρονται μαζί με πλειάδα μοναχών στον Ιππόδρομο, διαπομπεύονται

Kαλοκαίρι του 1992. Πίσω από την επιβλητική πρόσοψη του ξενοδοχείου Athens Excelsior στην πλατεία Συντάγματος, μια αόρατη κυψέλη εργαζομένων ζει και δρα μακριά από τα βλέμματα της πελατείας, στα γραφεία, στα υπόγεια, στους διαδρόμους και στα δωμάτια των ορόφων. Ανάμεσά τους, ένας υποδειγματικός ρεσεψιονίστ, μια ιδιόρρυθμη καμαριέρα, ένας πρώην σεκιουριτάς και μια νεαρή διοικητική υπάλληλος αποκαλύπτουν τα οικογενειακά τους δράματα, τους δυνατούς έρωτες και τους προσωπικούς τους δαίμονες. Παράλληλα, ένα πλήθος επώνυμων και μη πελατών ζωντανεύουν το κλίμα της εποχής και την ατμόσφαιρα του ξενοδοχείου. Μυστικά του επαγγέλματος και απόκρυφα της γοητευτικής παράστασης που δίνουν οι ένστολοι υπάλληλοι χρωματίζουν τους χαρακτήρες τους, ενώ όταν ο ρόλος του καθενός έχει τελειώσει, σαν ηθοποιοί αλλάζουν ρούχα και επιστρέφουν σε μια πολύ διαφορετική καθημερινότητα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, δύο αδελφικές φίλες, η Αμάντα και η Κλημεντίνη, περνούν μαζί τα καλοκαίρια τους στην Κέρκυρα, όπου μοιράζονται τα μυστικά και τα όνειρά τους. Κάποια στιγμή, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Η μία, θυμωμένη από τον έρωτα, προσπαθεί να ξεχάσει. Η άλλη, πληγωμένη από τον έρωτα, μετατρέπει τον πόνο της σε δημιουργικότητα, προκειμένου να καταφέρει να ανοίξει το δικό της ξενοδοχείο στην Κηφισιά. Έπειτα από χρόνια, οι δύο γυναίκες θα συναντηθούν στο Πριγκιπότο για να ζήσουν πάλι μια κοινή ζωή, γεμάτη από τα μυστικά του παρελθόντος αλλά κι αυτά που έρχονται να τις ενώσουν ξανά. Μα όταν ο θυμός του έρωτα ζωντανέψει εκ νέου, τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για τις δύο. Επειδή αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν μέχρι το τέλος είναι ποια από τις δύο θα πέσει θύμα στα βέλη του… Ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται από το 1878 μέχρι το 1898 στην Κέρκυρα και κατόπιν στην Κηφισιά της μπελ επόκ. Μια γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Και ο έρωτας· ο παράνομος, που δεν έχει λόγο άνθησης, αλλά έχει λόγο ύπαρξης.

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη. Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στον βυθό της μοναξιάς. Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;