Να Είχα, Λέει, Μια Τρομπέτα

Παραµιλητό, ονειροπόληµα, η χειµαρρώδης εξοµολόγηση µιας γυναίκας από πλατεία σε πλατεία, από γειτονιά σε γειτονιά, από παγκάκι σε παγκάκι. Από το εδώ στο εκεί, από την Αθήνα του σήµερα στην Κρήτη των παιδικών της χρόνων. Ασφαλής µέσα στις φαντασιώσεις της, βέβαιη ότι η ζωή της εξαρτάται από τα µικρά και τα ταπεινά, παίρνει τους δρόµους µε τις τρεις πεθαµένες γιαγιάδες της για συντροφιά: την όµορφη Αφροδίτη, µε τα παραµύθια και τις γητειές· τη Σφακιανή Εργινιά, τη βουνίσια αρχόντισσα µε τα δώρα· την περίλυπη Φιλαρέτη, τη σπουδαγµένη, µε τα ιταλικά και το µαντολίνο της. Εικόνες, σκέψεις, εµµονές, περιπλανήσεις, στόµατα πεινασµένα για ιστορίες, καθείς και το παγκάκι του. Έρωτες, γάµοι, φονικά, πανηγύρια και γεννητούρια, η ορµή του χρόνου, το βουητό της Ιστορίας, πόλεµοι, κακουχίες, ο µόχθος των ανθρώπων. Κατίνα-Κάτια-Κατίγκω, η αµετανόητη Κάκια που ονειρευόταν ότι τρέχει µε το έλκηθρο στο χιονισµένο άγνωστο. Από ένα δυάρι στην Πατησίων, µ’ ένα παγκάκι ορµητήριο, γεννήθηκε ή δεν γεννήθηκε ακόµη, όλα έχει την τέχνη να τα επινοεί. Παιγνιώδης, παθιασµένη, τρυφερή, γλυκόπικρη, µια αφήγηση ποταµός για τη διαχρονική γυναικεία εµπειρία.